Spektakl jest adaptacją najpopularniejszej powieści Juliusza Verne’a, autora ulubionych książek dzieciństwa, fantastyczno-naukowych powieści, w których brawurowe przygody mieszają się z filozoficznymi dywagacjami – i w których przegląda się cały XIX wiek.

Spektakl powstał z inspiracji książką „Opowieści na dobranoc dla młodych buntowniczek” Eleny Favili i Francesci Cavallo. Produkcja przedstawienia została dofinansowana w ramach Konkursu im. Jana Dormana organizowanego przez Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego.

Koprodukcja Teatru Pinokio i duetu Dagmara Sowa i Paweł Chomczyk – Grupa Coincidentia, mierzy się z historią Rycerza Posępnego Oblicza.

Trudno być intelektualistą i poetą, gdy co rusz coś sprowadza cię na ziemię. Niespełna czternastoletni Adrian wie o tym, jak mało kto. Mama wyjeżdża z sąsiadem, tata wpada w depresję, pies ucieka, a dziewczyna woli innego. „Sekretny Dziennik Adriana Mole’a” opowiada o codziennych potyczkach nastoletniego człowieka z rzeczywistością szkolną i domową, a przede wszystkim z bardzo osobistą rzeczywistością własnego dojrzewania.

Place zabaw, boiska, podwórka stają się polem bitwy. Nie ma czasu na refleksję. Wśród okrzyków nie słychać głosów rozsądku, nie słychać propozycji dialogu. W bitewnym hałasie nie słychać cichego śpiewu dziecięcej wrażliwości, nie słychać odgłosów zabawy i radości. Plac,
o który toczy się walka to przestrzeń, w której każdy chce być zwycięzcą, gdzie realizują się instynkty walki i obrony. Wszystko po to, by zaspokoić głód własności, tożsamości i społecznej przynależności.

W wirtualnym świecie pojawia się człowiek z krwi i kości – Bladawiec. W tajemnicy przed Konstruktorem zaczyna programować równoległy wirtualny świat. Stwarza elektroprzyjaciół na swoje podobieństwo. Bladawiec za wszelką cenę chce nawiązać kontakt z wirtualnymi towarzyszami. Niestety, pozornie idealny świat zaczyna żyć własnym życiem, a postaci rywalizują ze sobą, bo każda z nich chce mieć władzę absolutną.

„Pewien mieszkaniec Lailonii nazwiskiem IbiUru donosił nam, że dowiedział się, iż interesujemy się Lailonią, i wobec tego przesyła nam zbiorek najmniejszych opowiadań starych i nowych, kóre są znane w tym kraju. (…) Nasz korespondent zapomniał, niestety, napisać, gdzie leży Lailonia, i nie podał bliższego adresu, a więc nie mogliśmy mu odpisać. Wzięliśmy tylko ów zbiorek opowiadań i chcemy go wszystkim pokazać, aby wszyscy mogli się dowiedzieć chociaż troszeczkę o Lailonii, kraju, którego nie udało nam się znaleźć na mapie.”

Bajka filozoficzna Wolfa Erlbrucha konfrontuje widza z różnymi odpowiedziami na, niewypowiedziane na scenie, pytanie o sens życia. Ze światem, którego każdy element posiada wartą dostrzeżenia indywidualność.